Ik wil uit mijn kot

en ik wil naar de zee, ik wil weg en buiten en dat alles weer normaal wordt.

Ik wil niet meer elke seconde van elke minuut van elke dag alleen zitten

Ik wil in mijn auto kunnen stappen en gaan en staan waar ik wil

Ik wil niet elke keer ik buitenkom bang moeten hebben

Ik wil me niet bij elke hoestbij of elke pijnscheut in mijn luchtwegen me moeten afvragen of “het van dat is”

Ik wil mijn mama en ik wil mijn vrienden

ik wil gaan lunchen en normaal doen

Ik wil weer mensen kunnen aanraken en knuffelen en niet bij iedereen die ik tegenkom twee stappen achteruit moeten zetten

Ik wil weer kunnen klagen dat mensen te dicht komen, dat er teveel mensen rondom mij zijn en dat ik daardoor overprikkeld word.

Ik wil weer meetings en workshops en doodmoe zijn van het van hot naar her lopen

Ik wil weer kunnen gaan sporten

Ik wil weer gewoon de dingen doen die ik altijd voor vanzelfsprekend nam.

Ik mis de zee, ik mis mijn mama, ik mis mijn vrienden.

Ik mis het weggaan met mijn metekindje en de spontane uitjes

Ik mis het klagen dat ik te weinig tijd heb om thuis te zijn

Ik wil weer vrij kunnen ademen, vrij kunnen zijn

Ik wil weer mental breakdowns hebben om serieuze redenen, en niet omdat ik al in dagen geen levende ziel heb gezien of omdat mensen me via het internet slechtmaken…

Ik wil zoveel, maar helaas kan dat niet.

We moeten hierdoor… Hoe pijnlijk dan ook.
Stap voor stap, uur per uur en dag per dag nemen… En zo een beetje overleven… Tot het moment dat ik weer écht kan leven….